11. άινω

(συνεχεια απο εφιαλτη)

Το Ενα Ογδοο καλπασε ελαφρως πιο γρηγορα, για να με προφτασει, ετσι οπως βαδιζα γρηγορα προς το πουθενα.

‘Ει φιλε!‘, μου χλιμιντρισε και το βημα μου εγινε αργο, σαν να συνερχομουν καπως απο την ανεξηγητη βιαση μου, ‘Να σου πω ενα παραμυθι αγαπης, μπας και μου δωσεις λιγη σημασια; Ολοι τρελαινονται για παραμυθια με αγαπες‘.

‘Ναι, ολοι επειδη δεν εχουν το δικο τους‘,  απαντησα, αλλα δεν μπορεσα να κρυψω ενα αισθημα περιεργιας και ανυπομονησιας. Του Ενα Ογδοου δεν του ξεφευγουν κατι τετοια.

‘Η επειδη τα δικα τους δεν ειναι οπως θα θελανε’,  και αρχισε να τραγουδα:

‘Τοτε που βρεθηκα στους τροπικους των παραμυθιων, εκει που καταληγουν ολοι οι πληγωμενοι ηρωες και ολες οι λυπημενες  πρωταγωνιστριες οταν η ιστορια τους τελειωνει, συναντησα την Άινω. Καθοταν γυμνη στην ακροθαλασσια, ενα ησυχο βραδυ, φυσικα με φεγγαρι, αναμεσα σε πλατινενιες αμμουδιες και σκοτεινα νερα. Καπνιζε ενα τσιγαρο, διαγραφωντας ενα υπεροχο τοξο απο τα κατακοκκινα της χειλη μεχρι  το γονατο και παλι πισω στα κατακοκκινα της χειλη. Κοιτουσε μπροστα, στα ποδια της ,και κατι την ενοχλουσε στο στηθος, αριστερα στο μερος της καρδιας. Απο καπου στο βαθος ακουγοτανενα τραγουδι για γευσεις και σχεσεις.

Πλησιασα ατσαλα βουλιαζοντας στην αμμο. Δεν τρομαξε. Ευτυχως. Συνεχισε να κοιταει τα ποδια της και να διαγραφει τοξα. Μετα μου μιλησε.

-Ποναει η καρδια μου και μισω αυτα τα αναθεματισμενα ποδια. Μπορεις να το σταματησεις;

-Οι πονοι της καρδιας ειναι αθεραπευτοι. Μενουν παντα εκει να σου θυμιζουν, να μην ξεχνας, τα ομορφα και τα ασχημα που καποτε ενιωσες. Να σε κανουν να πονας σε καθε χτυπο, να σε κανουν ανθρωπινη. Γιατι αν εισαι ικανη να πονας, εισαι ικανη και ν’ αγαπας.

-Ειμαι ενα παιδι που δεν εχει σχεση. Πιστεψα οτι θα τα καταφερνα. Θυσιασα τη ζωη μου, ανταλλαξα την ομορφη ουρα μου για αυτα εδω τα ποδια και στο τελος τι κερδισα? Αγαπησα, μα ειμαι μονη. Αγαπησα μα δεν κρατησε τιποτα για παντα.. Και οι πληγες στην καρδια μου δεν κλεινουν. Ποναω. Μπορεις να το σταματησεις;

-Οχι δεν μπορω να το σταματησω. Αλλα ξερω οτι οσο εχεις αυτα τα δυο ποδια και μπορεις να ταξιδευεις κι οσο η καρδια  σου χτυπα και μπορεις ν’αγαπας,  αυτος ο κοσμος δεν  εχει τελος.

Με κοιταξε σαν να συνερχοταν απο τη δινη των σκεψεων της, εσβησε το τσιγαρο στην αμμουδια ξεφυσωντας κατι θολους καπνους κι ηρθε προς το μερος μου χορευοντας.

[…]’

‘Πολυ γρηγορα την επεισες‘,  γελασα με νοημα.

‘Ειναι μερικα πραγματα μεταξυ των μυθικων πλασματων που καλυτερα να μενουν κρυφα‘, ειπε το Ενα Ογδοο και με φορτωσε παιχνιδιαρικα στην πλατη του, για να φυγουμε με φορα προς το Πουθενα.

(συνεχιζεται)