αυτοκριτικες

Λογικη, συναισθηματα, ψυχες, ονειρα, σωματα.. Ναι, ναι… Μπλα, μπλα..

Ε, ναι λοιπον! Ειμαι γελοιος.. Δυστυχως.

Ευτυχως..

μπατμαν

Αν θυμωνω; Φυσικα! Ο θυμος ειναι μεσα μου, εχει το ιδιο χρωμα με το αιμα μου, ακομα και τον ιδιο ηχο με αυτο, ετσι οπως τυμπανιζει ανελεητα τους κροταφους μου. Ειναι στο κομματι της ανθρωπινης φυσης μου. Πως να το υπερβω, αν δεν υπερβω πρωτα τον ανθρωπο μεσα μου. Κι αφου δεν εχω καμια διαθεση για υπερβασεις, νταξει ειπαμε, δεν θα γινω και κανας περιεργος μυστης, θα αφησω  το θυμο να με κυριευσει.

Η αληθεια μου, βεβαια, ειναι οτι δεν παραδινομαι και τοσο ευκολα σε θυμικες καταστασεις. Η πρωτη  αντισταση ειναι να κοντοσταθω και να παρω δεκα ρυθμικες ανασες. Αποσυντονιζω ετσι τη χειμαρωδη ορμη του αιματος  προς την κεφαλα μου και κερδιζω δεκα μολις δευτερολεπτα για να ξεθολωσει το ματι μου. Ειμαι ακομα θυμωμενος, δε λεω, αλλα τουλαχιστον δεν εχω θολο βλεμμα. Το αντιθετο θα ελεγα, το ματι μου γυαλιζει ετσι και τολμησεις να το κοιταξει καταματα.

Και σε αυτο το μικρο παραθυρο των δεκα δευτερολεπτων τιθασευω το θυμο μου. Γιατι προλαβα να σκεφτω το λογο του. Δεν ειναι ο χριστος μου, δεν η ειναι η μανα σου, ουτε η δικη μου, Δεν ειναι η ‘κενωνια’, ουτε η τυχη μου. Δεν ειναι ο διπλανος μου, ουτε καν εσυυυυυυυυυυυυ. Ο λογος και η αιτια του θυμου μου ειναι πιο κοντα απο οτι αρχικα μου ειχε φανει. Ειμαι εγω ο ιδιος. Οι ανοχες μου και τα ‘δε βαριεσαι’ μου, οι πραξεις μου και οι αδρανειες μου, οι ευθυνες μου και τα λογια μου. και οι παλιο σκεψεις μου.

Κι εχω τωρα μια χειμαρωδη, εκρηκτικη ενεργεια μεσα μου. Σαν δυναμη υπερφυσικου ηρωα, τυπου μπατμαν και μαλακιες. Το θυμο μου για τον εαυτο μου. Το μοναδικο πραγμα που αξιζει κανεις να θυμωνει. Γιατι αναθεωρω, επαναδιαπραγματευομαι, δεν ανεχομαι, δεν κανω τα ιδια λαθη. Και αφου δεν κανω τα ιδια λαθη, εχω χωρο για νεα. Και παει λεγοντας..

Αν θυμωνω; Φυσικα! Αλλα μονο με εμενα. Ποιος αλλος λογος στα αληθεια υπαρχει να θυμωσω;

χειρομαντειες

Ας υποθεσω οτι η ζωη ειναι γραμμενη στις γραμμες του χεριου μου. Καποιος που ξερει απο αυτα και τα διαβαζει διαισθητικα και μαγικα καπως, θα μου πει πολλα σαν αυτα:

Εχεις μια μεγαλη ζωη γεματη εντονες συγκινησεις και βασανα, γιατι η γραμμη της ζωης στο αριστερο μου χερι ειναι στα αληθεια μεγαλη και χαρασει την παλαμη μου βαθια. Μετα θα μου πει οτι ειμαι ερωτικος πολυ, γιατι εχω μια αφροδισια γραμμη που δεν την εχουν πολλοι, αλλα ειμαι μοναχικος και τα συναισθηματα μου δεν βρισκουν ανταποκριση ή τουλαχιστον την ανταποκριση που θα θελα, γιατι οι αντιστοιχες γραμμες δεν διασταυρωνονται πουθενα. Ακομα θα μου πει οτι θα εχω και προβληματα με την καρδια μου και διαφορα αλλα προβληματα υγειας, οποτε καλο θα ειναι να προσεχω. Τελος, θα μου πει οτι ειμαι ισορροπημενος, αν και πολλες φορες ενθουσιωδης, επικοινωνιακος και τελειως πονηρος.

Εγω απο την αλλη τα πιστευω ολα αυτα. Οχι με εκεινον τον μαγικο τροπο, μα με το τροπο της δικης μου μυστικης μαγειας. Κι εξηγουμαι:

Η ζωη μου ειναι σιγουρα μεγαλη, οχι σε μηκος, δε με απασχολουν κατι τετοια μονοδιαστατα μεγεθη, ουτε σε σημασια, δεν ειμαι μεγαλομανης. Ειναι μεγαλη σε στιγμες ομορφες, ασχημες, βαρετες, μικρες, νευριασμενες, αγαπημενες, μετεωρες, αιωνιες, φευγαλεες, θυμωμενες, ερωτευμενες, απογοητευμενες, πετυχημενες, ακυρες, συντομες, ζεστες, αρωματικες, προβληματισμενες, προβληματικες, μυστηριες και μαγικες, εντονες και τοσο υπεροχα βασανιστικες.

Αυτο που ειναι χαραγμενο στο χερι μου για την αγαπη και τους ερωτες ειναι και βαθια, τελειως βαθια, χαραγμενο και στην ψυχη μου. Γιατι ο πονος και η μοναξια στην ζωη πηγαζει απο το γεγονος οτι περιμενουμε να μας αγαπανε οπως εμεις θα θελαμε και οχι οπως θα επρεπε να εκφραζεται η αγαπη. Δηλαδη ελευθερα, χωρις περιορισμους, ωθωντας μας με τη δυναμη της, εμποδιζοντας μας να σταματησουμε. (Αυτο το τελευταιο δεν το σκεφτηκα εγω. Μου το ειπε ο Koehlο μια νυχτα που τον διαβαζα). Απο τοτε συνειδητοποιησα ενα απο τα κρυφα νοηματα της αγαπης και το μοναδικο νοημα της λεξης ‘πρεπει‘. Γιατι αν εφευρεθηκε η λεξη αυτη, εφευρεθηκε για να χωρα μονο σε αυτη την φραση και μονον να κανει δυνατη αυτην την εκφραση. Δεν υπαρχει αλλος λογος για ‘πρεπει‘. Κανενας, μα κανενας. Ολα τα αλλα απλα χρειαζονται, αλλα ποτε δεν πρεπουν. Κι ετσι δεν χρησιποποιησα ποτε ξανα τη λεξη αυτη στη ζωη μου και ουτε προκειται. Ειμαι απολυτος το ξερω, μα ετσι ειναι οι πεποιθησεις. Απολυτες, για να μπορεις να βασιστεις πανω τους με σιγουρια. Και ειναι η δικη μου πεποιθηση και η πηγη της αυτοπεποιθησης μου.

Τωρα αν θα χρειαστει -αντι του πρεπει- να προσεχω, δεν εχω καμια αμφιβολια. Δεν χρειαζεται καθολου. Γιατι μεχρι τωρα δεν προσεχα και συναντηθηκα με τα πιο ομορφα και τα πιο περιεργα πλασματα. Και αν το τιμημα για αυτο ειναι σπασμενα ποδια κι αλλα ατυχηματα, πληγωμενες καρδιες και δακρυα, ας μην προσεχω καθολου. Αλλωστε βαθια μεσα μου το ξερω, θα πεθανω. Οποτε ας πεθανω μεσα στα αιματα κι απο μια ραγισμενη καρδια. Κρακ..

Επικοινωνιακος και πονηρος δεν χρειαζεται να το εξηγησω. Ειναι προφανες.

Αν πιστευω οτι η ζωη μου ειναι χαραγμενη στα χερια μου; Οχι μονο το πιστευω, το ξερω. Η ζωη μου ειναι στα χερια μου..