χωρις τονους..

τις νυχτες που δε με πιανει ο υπνος, δηλαδη ολες τις νυχτες, φκιαχνω κοσμους. Σκεφτομαι οτι εχω αυτη την περιεργη δυνατοτητα του νου να ζωγραφιζω στο μαυρο της νυχτας με μολυβια τα εγκεφαλικα μου κυτταρα και χρωματα τα συναισθηματα μου. Το σωμα μου? Το σωμα μου ενορχηστρωνει ολα αυτα και μερικες φορες εκπνεει γαλαζιους καπνους για να θολωνει τα πραγματικα..

Οι κοσμοι μου ειναι πραγματικοι, γιατι τους βιωνω με ολη μου την ουσια και εχω την πεποιθηση, αυτη την καταπληκτικη πιστη στον εαυτο μου που οι ειδικοι ονομαζουν αυτοπεποιθηση, οτι ειναι αληθινοι, ακριβως οπως εχω και την πεποιθηση οτι ο κοσμος της μερας ειναι αληθινος…

Και τι ειναι αληθεια? οτι θελω εγω? οι πολλοι? ο,τι αποδεικνυεται και στηριζεται σε μαθηματικα και ψυχολογιες? ο,τι βιωνω και ο,τι αισθανομαι και συναισθανομαι? ειναι εκει ανεξαρτητα απο μενα? η μηπως ακομα και αυτη την αληθεια εγω τη φκιαχνω παλι με τον ιδιο τροπο? με εγκεφαλικα κυτταρα, συναισθηματα και γαλαζιους καπνους απο τσιγαρα???? πως να απαντησω? και γιατι καθομαι και τα γραφω ολα αυτα εδω?

γιατι εχω την ψευδαισθηση της αλληλεπιδρασης μηπως? οτι ο προσδιορισμος του εαυτου μου θα γινει μεσω της εκθεσης? και που ειναι αυτη η αυτοπεποιθηση?

νταξει χοντρο μπερδεμα…