Ενα σπασμενο ποδαρι την ανοιξη μπορει να με φερει σε πολυ δυσκολη θεση. Με στελνει κατευθειαν στο παγκο να παρακολουθω απο κει το παιχνιδι. Δυσκολα εχω αναμειξη. Δεν πρωταγωνιστω, καθομαι απλα στην πολυθρονα μου και λεω ιστοριες, σαν παραξενος υπερηλικας μπροστα σε τζακι.
Θα χασω ολο αυτο το πρωιμο λουλουδιασμα και ολο αυτο το αιματοκυλισμα σε γυρες κι αλλεργιες. Δε θα αντιληφθω το σταδιακο ξαλαφρισμα των ρουχων και την παιχνιδιαρικη αποκαλυψη ολο και περισσοτερων κομματιων σαρκας. Δεν θα νιωσω τα παγερα ηλιουλουστα πρωινα, ουτε θα χαζεψω τα κρυσταλλα της ατμοσφαιρας. Δε θα παρω χαμπαρι τα μικρα παιδια να παιζουν στους δρομους αφηνιασμενα, ουτε καν τα μεγαλα παιδια να τρεχουν στα μπαρακια τρελλαμενα.
Δε θα ανοιξω το παραθυρο στο αυτοκινητο μου, ουτε θα ακουω τερμα μουσικες να αναστατωνω τον κοσμο στο περασμα μου. Δεν θα τα σπασω χορευοντας αναμεσα σας, ουτε προκειται να σας σκουντηξω στο δρομο τυχαια.
Δεν θα φλερταρω, ουτε θα ερωτευτω, δεν θα παιξω, δεν θα τρεξω, δεν θα αραξω στον ηλιο, αφου πρωτα παρατησω τη βαρετη δουλεια μου ξαφνικα και χωρις προφανη λογο.
Δε θα με συγκλονισουν μυρωδιες απο βρεγμενα χωματα κι ανθρωπινα αρωματα. Δε θα ξεμυτισω στον κοσμο, δε θα μπλεχτω σε ενδιαφερουσες παρεες, ουτε θα παρασυρθω σε αλλοκοτες περιπετειες.
Δεν θα ειμαι εξω τη νυχτα να χαζευω ξαστεριες, ουτε θα προετοιμαζω ξεφρενες αλητειες. Δεν θα περιπλανηθω, δεν θα κοντοσταθω, δεν θα χαθω κι ετσι, ουτε θα βρεθω.
Δεν θα κανω τιποτα απ’ολα αυτα, που για εσας ειναι τοσο ευκολα. Δεν μπορω να σας ακολουθησω και μαλλον θα σας καθυστερησω. Οποτε καντε μου τη χαρη κι αφηστε με εδω. Βγειτε, χορεψτε, ξεντυθειτε, παιξτε, φωναξτε, ταξιδεψτε, αγαπηστε, λιαστειτε, αλητεψτε, χαθειτε, τρελλαθειτε..
Θα τα πουμε σε ενα μηνα. Θα σας προλαβω τοτε..
φρακταλς 